wyszukaj według freefind

DSM-IV Problemy religijne i duchowe
Lekcja 2: Problemy religijne
© Dr. David Lukoff 1994, 2014


Lekcja 2.1 Typologia problemów religijnych
Lekcja 2.2 Utrata lub kwestionowanie wiary
Lekcja 2.3 Zmiany członkostwa, praktyk oraz wierzeń
Lekcja 2.4 Nowe ruchy religijne i kulty
Lekcja 2.5 Choroba nieuleczalna i zagrażająca życiu

Powrót do treści kursu


Lekcja 2.1 Rodzaje problemów religijnych

Pierwsza propozycja przedstawiona grupie roboczej DSM-IV i opublikowana w Journal of Nervous and Mental Disease (Żurnal Chorób Nerwowych i Psychicznych) wymieniała cztery rodzaje problemów religijnych, które zostały zidentyfikowane w literaturze oraz ankietach:

  • Utrata lub kwestionowanie wiary.
  • Zmiana członkostwa kongregacji religijnej.
  • Nawrócenie na nową wiarę.
  • Wzmocnienie przywiązania do praktyk religijnych i ortodoksji.
W ostatecznej definicji Problemów duchowych i religijnych opublikowanej w DSM-IV, włączono tylko dwa z czterech rodzajów:
  • Utrata lub kwestionowanie wiary.
  • Nawrócenie na nową religię.
    V62.89: Z kategorii tej można skorzystać, kiedy celem klinicznej uwagi jest problem religijny lub duchowy. Przykładem mogą być trudne doświadczenia dotyczące utraty lub kwestionowania wiary, problemy związane z nawróceniem na nową wiarę, lub kwestionowanie innych duchowych wartości, które niekoniecznie muszą odnosić się do zorganizowanego kościoła lub instytucji religijnej (American Psychiatric Association, 1994, str. 685)

W niniejszym kursie, rodzaje problemów religijnych i duchowych zostały zaktualizowane, aby odzwierciedlić nowe odkrycia. W Lekcji 2 przedstawiono cztery rodzaje problemów religijnych:
  • Utrata lub kwestionowanie wiary
  • Zmiany członkostwa, praktyk i wierzeń (włączając nawrócenie)
  • Nowe ruchy religijne i kulty
  • Choroby zagrażające życiu i terminalne

Idź do góry



Lekcja 2.2 Utrata lub kwestionowanie wiary

Opis
Powiązane problemy kliniczne
Leczenie
Przykłady przypadków
Biblioteka stron internetowych

Opis
Utrata wiary jest w szczególności wymieniona w DSM-IV jako problem religijny. Utrata wiary może przybrać kilka form. Shafranske [1] opisuje człowieka sukcesu, którego życie zbudowane było na konserwatywnej opoce Chrześcijaństwa Kościoła Katolickiego. W pewnym momencie zaczął wątpić w założenia swej religii, w związku z czym stwierdził, że utracił motywację do życia.

Niektóre kryzysy wiary rozpoznane są jako element rozwoju duchowego. James Fowler, PhD opierając się na pracy Piageta, Kohlberga i innych teoretyków rozwojowych, przedstawił, że istnieje niezmienny porządek rozwoju wiary w sześciu rozpoznawalnych etapach. Problemy mogą się pojawić w momentach przejścia z jednego etapu do kolejnego, często doświadczanych jako kryzys wiary. (James Fowler, Stages of Faith – Stadia wiary).

Podobny problem może się pojawić, gdy osoba zostaje odsunięta przez swą religijną społeczność. Przykładowy kryzys zdarzył się, kiedy członek Świadków Jehowy został skierowany na przeszczep serca, wbrew sprzeciwom rodziny i społeczności religijnej, opartych na gruncie religijnym:



Powiązane problemy kliniczne
Dla niektórych osób, utrata wiary wiąże się z kwestionowaniem ich całego sposobu życia, celu życia i sensu. Na dodatek dotknięte zostaje życie społeczne, jeśli religia jest ważną częścią ich społeczności. Barra, Carlson i Maize [2] przeprowadzili badania kwestionariuszowe oraz dokonali przeglądu perspektyw antropologicznych, historycznych oraz współczesnych dotyczących utraty jako zjawiska rodzącego smutek. Odkryli, że utrata religijnej spójności,
    zarówno w przypadku tradycyjnej przynależności religijnej, jak i w związku z osobistym poszukiwaniem duchowej tożsamości, często powoduje uczucia jakie występują w sytuacji „zwyczajnej” utraty czegoś. Dlatego u osób zmagających się z utratą komfortowych zasad religijnych i przynależności społecznej, pojawia się złość i rozgoryczenie, pustka i desperacja, smutek i izolacja, a nawet ulga. (str. 292)

Podsumowując, oto kliniczny ciąg uczuć, jakie mogą pojawić się z powodu nagłej utraty wiary:
  • Złość
  • Rozgoryczenie
  • Pustka
  • Rozpacz
  • Smutek
  • Izolacja

Ten rodzaj utraty najczęściej nie zostaje rozpoznany przez innych, dlatego autorzy opisują to zjawisko jako „smutek bez prawa bytu”. Podają przykład studentki, która przestała wierzyć w swą rodzimą religię. Zgłosiła poczucie odizolowania, strachu, lęku, złości, braku nadziei, a nawet myśli samobójcze, czyli powszechną sekwencję w reakcji żalu.

„Wytyczne dotyczące potencjalnego konfliktu między zaangażowaniem religijnym psychiatry a jego praktyką” stworzone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podaje przykład psychiatry, która zinterpretowała pewne rzeczy głęboko religijnemu człowiekowi. „Robiąc to jednak, umniejszyła jego poważnemu zaangażowaniu religijnemu, mówiąc iż to naiwnie neurotyczne. Z powodu intensywności relacji terapeutycznej, interpretacja ta spowodowała sporo zaniepokojenia, a także mogła mieć wpływ na próbę samobójczą, która wystąpiła w dalszej kolejności”. [3] Jest to efekt jatrogenny niewrażliwego kulturowo leczenia.

Badania wykazały, że zmagania z przekonaniami religijnymi podczas choroby, zmniejsza szansę wyzdrowienia. Osoby, których wiara jest zachwiana w momencie zachorowania, narażone są na większe ryzyko śmierci, co dokumentuje konsekwencje utraty wiary. Kenneth Pargament, PhD z uniwersytetu Duke wraz ze współpracownikami przebadał w latach 1996- 97 596 pacjentów. Uczestnikami było 596 pacjentów w wieku 55 lat lub starszych, którzy korzystali z usług szpitalnych Centrum Medycznego Uniwersytetu Duke lub Centrum Medycznego Administracji wojskowej w Durham, NC. Pacjenci, którzy zgłosili poczucie odizolowania lub niekochania przez Boga i przypisywali swą chorobę diabłu, albo twierdzili, że czują się opuszczeni przez ich społeczność kościelną, wykazali 19-28% wzrostu ryzyka śmierci w przeciągu następujących dwóch lat, w porównaniu z tymi, którzy nie mieli takich dywagacji religijnych, nawet jeśli zdrowie, psychiczne zdrowie i status demograficzny były pod kontrolą. Osoby, które wskazały że „zastanawiają się, czy Bóg ich opuścił” oraz „kwestionują miłość Boga” miały wyższy wskaźnik śmierci. Dr. Pargament pokazał, że wyniki te podkreślają potrzebę diagnozy duchowej i interwencji duszpasterskiej u pacjentów, których wiara została zachwiana w chorobie.

Pargament KI, Koenig HG, Tarakeshwar N, Hahn J. Religious struggle as a predictor of mortality among medically ill elderly patients: a 2-year longitudinal study. Arch Intern Med. 2001 sierpień 13-27; 161(15): 1881-5. (Zmagania religijne jako prognoza śmiertelności wśród medycznie chorych pacjentów w starszym wieku: 2-letnie badania podłużne.)

    ZAGADNIENIE 4 WYMAGANE DO QUIZU
    Badania Partamenta
    83-letnia Beth została zdiagnozowana na raka piersi i wyraziła swoje przekonanie, że choroba jest karą od Boga za jej grzechy. Opierając się na badaniach „Zmagania religijne jako prognoza śmiertelności wśród medycznie chorych pacjentów w starszym wieku: 2-letnie badania podłużne”, pacjentka może wykazać zwiększone ryzyko śmierci.
                  [Prawda / Fałsz]
    Zapisz odpowiedź, aby później zamieścić ją w quizie.


Leczenie
Michael Washburn, PhD zauważył, że istnieje możliwość skoncentrowania terapii na zmianie jako punktu zwrotnego w wierze, co daje potencjał osobistych poszukiwań i odkryć:
    Jeśli w późniejszym okresie życia cierpimy z powodu głębokiego rozczarowania doświadczaniem świata, możemy zwrócić się w stronę źródeł psychicznych, które wcześniej wyparliśmy. Jest to początek czegoś, co nazywam „regresją w służbie transcendencji”, a co wydaje mi się, że większość ludzi zna jako termin wprowadzony przez św. Jana od Krzyża „ciemna noc duszy”. Może to być bardzo długi, trudny i wystawiający na próby okres czasu.

    Dla osób, które znalazły się w tym okresie przejściowym – jak ja 20 lat temu – pomocnym jest wiedzieć, że jest to okres przejściowy. Dobrze jest pamiętać, że wytrwałość i cierpliwość są ważne oraz że jest to okres wzrostu wiary. Często nie wygląda to jak wiara, gdyż dawne bożki zniknęły, a stare idee boga zawaliły się z hukiem. Może więc to wyglądać jak utrata wiary i utrata generalnego kierunku życia. Ale tak naprawdę może to być punkt zwrotny w wierze, początek tajemnicy, ruch w stronę „nie wiem nic”, co z jednej strony wydaje się niepokojące, ale z drugiej ma potencjał prawdziwego doświadczenia duchowego i duchowego związku.

Terapeuta może postrzegać utratę wiary jako szansę wzrostu dla pacjenta, dzięki któremu pacjent rozwinie nową relację z tajemnicą życia. Dla osób, które doświadczyły utraty wiary, pomocną może okazać się praca z wykwalifikowaną religijnie osobą, która pomoże na nowo nawiązać relację z wiarą.

Niektóre osoby nie mają ochoty na współpracę z instytucją religijną. Stworzenie nowej osobistej mitologii, jak opisano to w Lekcji 6.2, jest priorytetem w pracy terapeutycznej z klientami doświadczającymi utraty wiary.

Przykłady przypadków
S. jest 58-letnią kobietą, Amerykanką Europejskiego pochodzenia, która ma postępującą chorobę wątroby, trwającą od 2 lat. Przed zachorowaniem, regularnie uczęszczała do kościoła i udzielała się jako wolontariuszka w organizacjach charytatywnych przy kościele. Kiedy została zdiagnozowana, przestała udzielać się charytatywnie oraz chodzić do kościoła twierdząc, że „nie ma potrzeby adorować fantazji”. Podczas czwartego pobytu w szpitalu powiedziano jej, że choroba nie reaguje na leczenie i że śmierć nastąpi za kilka tygodni. Przy wypisie ze szpitala była w klinicznej depresji, odmówiła przyjęcia jakichkolwiek lekarstw, przestała jeść, spędzając czas na wyglądaniu z pokoju lub czytaniu książek, oraz narzekając, że „Bóg ją opuścił”. Krewna zawiadomiła specjalistę od zdrowia psychicznego. Przy wywiadzie, zignorowała większość pytań i narzekała, że życie wydaje się bez znaczenia.

Emma Bragdon opisuje podobny przypadek kryzysu wiary w jej własnej ścieżce Buddyzmu.

Biblioteka internetowa religii i duchowości
Biblioteka internetowa zawiera spis stron dotyczących rożnego rodzaju straty, a także artykuły Jamesa Fowlera i Michaela Washburna.

Źródła:
1 Shafranske, E. (1991). Beyond countertransference: On being struck by faith, doubt and emptiness. American Psycholgical Association, New Orleans, LA.

2 Barra, D., Carlson, E., & Maize, M. (1993). The dark night of the spirit: Grief following a loss in religious identity. In K. Doka & J. Morgan (Eds.), Death and Spirituality. Amityville, NY: Baywood.

3 APA Committee on Religion and Psychiatry (1990). "Guidelines regarding possible conflict between psychiatrists' religious commitments and psychiatric practice." American Journal of Psychiatry 147: 542.

Idź do góry



Lekcja 2.3 Zmiany członkostwa, praktyk oraz wierzeń

Opis
Powiązane problemy kliniczne
Leczenie
Przykłady przypadków
Biblioteka sron internetowych

Opis
Zmiany członkostwa
W związku z małżeństwami mieszanymi, przemieszczaniem się oraz zmianą w ograniczeniach przynależności do kościoła z powodów geograficznych, wielu ludzi nawraca się na nowe religie lub zmienia denominację członkostwa. W niektórych przypadkach zmiana może być doświadczona bardziej jako przymus niż wolna wola. Kiedy człowiek przeprowadza się do nowej społeczności, gdzie nie ma danej gałęzi grupy religijnej, osoba może doświadczyć poczucia utraty związanego z oddzieleniem od swojej uznawanej grupy religijnej. Szczególnie nawrócenie wiedzie do zaadoptowania nowej religii lub zmiany denominacji członkostwa.

Wzmocnienie przekonań
Innym problemem natury religijnej jest wzmocnienie przywiązania do praktyk religijnych i ortodoksji. Dobrowolne wzmocnienie religijnych praktyk może być rezultatem doświadczenia religijnego. To z kolei może spowodować problem, jeśli osoba nie czuje swobody w mówieniu o tym lub nie wie, jak rozmawiać o religijnych aspektach przemiany. Wzmocnienie może również pojawić się jako próba radzenia sobie z poczuciem winy lub jako jeden z mechanizmów radzenia sobie z traumą, co związane jest z potrzebą znalezienia sensu w danym stresującym wydarzeniu, aby zapobiec rozpadowi tożsamości. [1]

Doświadczenie nawrócenia
Według Williama Jamesa, doświadczenie nawrócenia ma następujące cechy:

  • Poczucie wyższej kontroli lub mocy znajdującej się za kulisami rzeczywistości.
  • Poczucie jedności ze światem i naturą.
  • Wyczucie głębokich „prawd” o rzeczywistości.
  • Wszystko wygląda jak nowe, ożywione i piękne.
  • Ogarnięcie przez szczęście i ekstazę.
  • Niemożliwość wyrażenia tych doświadczeń w słowach.
  • Absolutna pewność o ważności tego doświadczenia.
Czynniki kulturowe i społeczne odgrywają ważną rolę w procesie nawrócenia, a różne religie i dyscypliny widzą nawrócenie odmiennie, począwszy od zachęty do kwestionowania takiego bezpośredniego doświadczenia.

Powiązane problemy kliniczne
Zmiany w przekonaniach i praktykach
    „często rzeczywiście zaburzają życie ludzi. Zaburzają rodziny. Nawet jeśli przytoczymy teologię nawrócenia, która może rzucić łagodzące światło na te sprawy, prawda jest taka, że są one kontrowersyjne, gdyż są zaburzające, dezorientujące i powodujące wiele komplikacji w życiu ludzi.” The Psychology of Religious Conversion, Lewis Rambo.

Wzmocnienie religijnej praktyki może zostać źle zdiagnozowane, jako zaburzenie psychiczne. Greenberg i Witzum [2] są izraelskimi psychiatrami, którzy pracowali z pacjentami będącymi ortodoksyjnymi Żydami. Zaproponowali kryteria diagnostyczne rozróżniające normatywne ostre zasady ortodoksyjnych przekonań religijnych od psychopatologicznych doświadczeń zawierających religijną treść.

    Symptomy zaburzenia psychicznego:
    1) Są bardziej intensywne od normatywnych doświadczeń religijnych w ich społecznościach religijnych.
    2) Są często przerażające.
    3) Są często absorbujące.
    4) Są związane z deterioracją umiejętności społecznych i higieny osobistej.
    5) Często związane są ze specjalnymi przekazami od postaci religijnych.

Niekiedy pobożne praktyki religijne mogą być postrzegane jako ekstremalne i powodować konflikt z prawem, jak np. okaleczanie ciała, które występuje w kilku religiach.
Abu-Sahlieh S.A., To mutilate in the name of Jehovah or Allah: Legitimization of male and female circumcision. Med Law 1994;13(7-8):576-622.

Leczenie
Jeśli pacjent jest religijnym nowicjuszem, terapeuta powinien pomóc pacjentowi zidentyfikować i zająć się konfliktami między poprzednim stylem życia pacjenta, przekonaniami i postawami. Spero (1987)[3] opisał przypadek 16-latki z rodziny żydowskiej, która przeszła nagłą religijną transformację w stronę ortodoksji. Dramatyczna zmiana w jej życiu, włączając długie godziny studiowania tekstów żydowskich, unikanie przyjaciół, posępność przy posiłkach, doprowadziła do wizyty u psychoanalityka. Ewaluacja psychiczna pokazała, że ani schizofrenia, ani żadne z innych zaburzeń Kategorii I i II nie miały miejsca. Analiza skupiła się na wpływie religijnej transformacji i wpływie na jej tożsamość i relację z obiektem. Proces religijnej przemiany stawia wyzwania ważnym obszarom stabilności, a
    poczucie historycznego przemieszczenia charakteryzuje w pewnym stopniu kryzys u wszystkich nowicjuszy religijnych. (str. 69)

Religijne doświadczenie może mieć wpływ na leczenie, zarówno problemów medycznych jak i psychicznych, jak pokazuje poniższy przykład.

Przykłady przypadków
Sprawozdanie na temat przypadku: Zdolność podejmowania decyzji a nawrócenie religijne – przypadek odrzucenia dializy.
Dinesh Mittal, MD, Samuel F. Sears Jr,. PhD, Phillip R. Godding, PhD, Marti D. Reynolds, MDiv (1999) Annals of Long-Term Care, 7(8),320-322



Pierwsze sprawozdanie kobiety na temat nawrócenia na Katolicyzm

Biblioteka internetowa religii i duchowości
Biblioteka WWW Religii i Duchowości posiada artykuły dotyczące psychologii nawrócenia religijnego.

    ZAGADNIENIE 6 WYMAGANE DO QUIZU
    Rodzaje zmian
    Problemy religijne mogą mieć związek z:
    a) zmianą członkostwa,
    b) wzmocnieniem przekonań,
    c) nawróceniem,
    d) wszystkie powyższe
    Zapisz odpowiedź, aby później umieścić ją w quizie.


Źródła:
1. Van der Lons, J. (1991). What is psychology of religion about? Psychology of religion. H. Malony. Grand Rapids, MI, Baker.
2. Greenberg, D., & Witztum, E. (1991). Problems in the treatment of religious patients. American Journal of Psychotherapy, 45(4), 554-565.
3 .Spero, MH (1987). Identity and individuality in the nouveau-religiouis patient: Theoretical and clinical aspects. Psychiatry. 50, 55-71.

Idź do góry



Lekcja 2.4 Nowe ruchy religijne i kulty

Opis
Powiązane problemy kliniczne
Leczenie
Przykłady przypadków
Biblioteka stron internetowych

Opis
Przynależność do kultu może wywołać następujące skutki:

  • Rozbić rodziny
  • „Wyprać mózg” w celu pozyskania i utrzymania członków
  • Spowodować nieodwracalne zniszczenia psychologiczne
Cult Experience: Psychological Abuse, Distress, Personality Characteristics, and Changes in Personal Relationships. Cultic Studies Journal, Vol. 15, No. 2, 1998

Jednakże bycie członkiem kultu nie zawsze jest opresyjne i szkodliwe dla zdrowia. Kompleksowy przegląd niedawnej literatury pokazał sporo dowodów na to, że niektóre z kultów są pomocne swoim zwolennikom [1]. Vaughan [2] również wskazał, że wiele osób, które przyłączyły się, a potem odeszły z destrukcyjnych grup powiedziało, iż doświadczenie to przyczyniło się do wzrostu mądrości i dojrzałości, dzięki wyzwaniu jakiemu stawili czoła, co wzmocniło i odbudowało ich wewnętrzną integralność. Takie „radykalne religijne zajścia” są najczęściej częścią odkrywania swej tożsamości przez młodzież i młodych dorosłych. Dr Stephen Post wskazuje, że 90% osób, które przyłączają się do nowych grup religijnych, odchodzi w ciągu dwóch lat, w związku z tym „jeśli pranie mózgu ma miejsce, musi być bardzo nieefektywne” (str. 373). Stephen Post, MD, Psychiatry and ethics: the problematics of respect for religious meanings. Cult Med Psychiatry 1993 Sep;17(3):363-83

Dr Post przypomina, aby robić rozróżnienie między społecznie kontrowersyjnymi nowymi ruchami religijnymi (NRMs) a kultami, nawet jeśli zaniepokojone rodziny naciskają specjalistów zdrowia psychicznego do oszacowania stanu psychicznego rekrutów. Podczas gdy dziedzina zdrowia psychicznego posiada negatywne konotacje odnoszące się do kultu, kult jako taki ma również inne znaczenie grupowania ludzi w celach religijnych. Wszystkie religie rozpoczęły swoje istnienie jako kulty i niezależnie od tego, jak powszechne się stały z czasem, największe religie świata, początkowo postrzegane były jako zagrożenie dla ustanowionych zwyczajów i wartości.

Warto również pamiętać, że kościół Świątynia Ludu odpowiedzialny za zbiorowe samobójstwo w Jonestown w Guyanie był główną kongregacją grupy zwanej Uczniowie Chrystusa. W tamtym czasie należało do niej około miliona członków. Byli członkami Narodowej Rady Kościołów. Grupa ta została zidentyfikowana jako kult po śmierci członków w Guyanie. Nowe Ruchy Religijne to nazwa jakiej socjologowie zwykle używają odnosząc się do małych religijnych grup, które nie są destrukcyjne.

Niemniej jednak, niekiedy prawdziwie niebezpieczne i destrukcyjne grupy powstają pod płaszczem religii. Niedawny przykład to Gałąź Dawidowa (Branch Davidians).

Essay on Definition of Cult by Michael Langone,PhD.

The Cult Threat: Real or Imagined Gordon Melton.

    ZAGADNIENIE 7 WYMAGANE DO QUIZU
    Nowe ruchy religijne (NRMs)
    Według „Niebezpieczeństwo kultu: prawda czy fikcja”, przynależność do nowych ruchów religijnych przebiega głównie w dziwnych centrach rekolekcyjnych lub komunach wiejskich.
                  [Prawda / Fałsz]
    Zapisz odpowiedź, aby później umieścić ją w quizie.


Powiązane problemy kliniczne
Werbowanie do kultu charakteryzuje się dziewięcioma czynnikami:
  1. Ogólna słabość ego i wrażliwość emocjonalna.
  2. Skłonność do stanów dysocjacyjnych.
  3. Słabe, zniszczone lub nieistniejące relacje rodzinne i systemy wsparcia.
  4. Niewystarczające środki do radzenia sobie z wymogami przeżycia.
  5. Historia dużej przemocy w dzieciństwie lub zaniedbania.
  6. Ekspozycja na dziwne lub ekscentryczne schematy rodzinne.
  7. Skłonności do nadużywania substancji kontrolowanych.
  8. Niezwykle ciężki stres sytuacyjny i kryzys.
  9. Nieakceptowalna sytuacja socjoekonomiczna.
Factors related to susceptibility and recruitment by cults by Curtis JM, Curtis MJ. Psychol Rep 1993 Oct;73(2):451-60

Dla specjalistów zdrowia psychicznego może okazać się trudnym rozróżnienie kultu. W popularnym żargonie „kult” implikuje, że grupa stosuje zastraszanie, przymus i indoktrynację do systematycznego rekrutowania, inicjowania i wpływania na nowicjuszy.

Rozróżnienie między religijnym nonkonformizmem a zaburzeniem psychicznym jest sprawą kompetencji kulturowej. Pierwszą rzeczą jest ocena, czy grupa przejawia cechy patologii duchowej, która odróżnia wypaczony kult od zdrowej społeczności duchowej. Wellwood [3] wymienia następujące cechy społeczności patologicznych:
  • Lider posiada władzę totalną nad uznawaniem lub zaprzeczaniem wartości wyznawców i używa tej władzy szeroko.
  • Grupę spaja posłuszeństwo celowi, misji lub ideologii.
  • Lider trzyma zwolenników w szachu przez manipulowanie emocjami nadziei i strachu.
  • „Syndrom myślenia grupowego” jest używany do jednoczenia wyznawców.
  • Liderzy kultu są zwykle samozwańczymi prorokami, którzy nie studiowali z wielkimi nauczycielami lub nie odbyli długiego treningu czy dyscypliny.

Leczenie
In 1989, the American Psychiatric Association's Committee on Psychiatry and Religion called upon psychiatrists to help temper the anti-cult fanaticism that often afflicts a distressed family. Yet mental health professionals have been under pressure since the early 1980's, after the Jonestown massacre, to sanction the forcible



"Exit counseling," which is less coercive, has largely replaced "deprogramming." Deprogramming, Exit Counseling, and Ethics: Clarifying the Confusion by Michael D. Langone, PhD and Paul Martin, PhD

Vaughan [2] opisała podejście psychoterapeutyczne, które bada psychologiczne konsekwencje przyłączenia się do grupy oferującej duchową samorealizację. To skoncentrowane na kliencie podejście nie ocenia zasług alternatywnych praktyk duchowych i nie determinuje, czy „nauczyciel” jest prawdziwym autorytetem duchowym. Zwraca ona uwagę na to, że osoby mogą mieć całą gamę przyczyn, dla których przyłączają się do grupy, poczynając od trudności w utrzymaniu siebie, przez samotność, do realizowania swego potencjału na drodze duchowego rozwoju. W terapii, osoba, która opuściła, lub która rozważa przyłączenie się lub opuszczenie NRM czy kultu, może zostać zapytana o następujące rzeczy:
  • Co przyciąga mnie do tej osoby?
  • Czy przyciąga mnie jej/jego siła, pokazowość, pomysłowość, osiągnięcia, prestiż, idee?
  • Czy motywuje mnie strach lub miłość?
  • Czy moją podstawową reakcją jest fizyczna ekscytacja, emocjonalna aktywacja, intelektualna stymulacja, czy intuicyjne rezonowanie
  • Co mogłoby przekonać mnie, aby ufać jemu/jej bardziej, niż sobie?
  • Czy poszukuje figury rodzica, aby uwolnić się od obowiązków życia?
  • Czy poszukuję grupy, gdzie mogę przynależeć i dostać opiekę w zamian za posłuszeństwo?
  • Czego się wyrzekam?
  • Czy posuwam się w stronę czegoś do czego czuję pociąg, czy uciekam od życia takiego jakie jest.
Często studenci przechodzący z „kultury zjednoczenia” z ich nauczycielem do bardziej niezależnego funkcjonowania, szukają pomocy psychoterapeutycznej. Bogart [4] dokonał przeglądu różnych zaburzeń i problemów, jakie mogą się pojawić w relacji między studentem i jego nauczycielem duchowym (zobacz przykłady poniżej).

Przykłady przypadków
Separating from a Guru - Greg Bogart,PhD

Anemia and limping in a vegetarian adolescent by Chiron R et al. Arch Pediatr 2001 Jan;8(1):62-5

    ZAGADNIENIE 8 WYMAGANE DO QUIZU
    Kult i dieta
    W artykule „Anemia i utykanie u wegetariańskiego nastolatka”, nastolatek na diecie wegańskiej narzuconej przez kult cierpiał na niedostatek
    a) wapnia,
    b) witaminy D,
    c) witaminy B12,
    d) wszystkie powyższe
    Zapisz odpowiedź, aby później umieścić ją w quizie.


Biblioteka stron internetowych
Biblioteka stron internetowych Religii i Duchowości zawiera artykuły na temat kultów i nowych ruchów religijnych (NRM)

Źródła:
  1. Rochford,E, Purvis,S Eastman (1989). New religions, mental health, and social control. In Lynn, Monty L. (Ed); Moberg, David O. (Ed). Research in the social scientific study of religion: A research annual, Vol. 1. (pp. 57-82.
    2 Vaughan, F. (1987). A question of balance: Health and pathology in new religious movements. In Spiritual choices: The problem of recognizing authentic paths to inner transformation. D. Anthony, B. Ecker and K. Wilber. New York, Paragon House: 265- 282.
    3 Welwood J (1987) On Spiritual authority: Genuine and counterfeit In Spiritual choices: The problem of recognizing authentic paths to inner transformation. D. Anthony, B. Ecker and K. Wilber. New York, Paragon House: 283-304.
    4 Bogart, G. C. (1992). Separating from a spiritual teacher. Journal of Transpersonal Psychology, 24(1), 1-22).

Idź do góry



Leckja 2.5 Choroba nieuleczalna i zagrażająca życiu

Opis
Powiązane problemy kliniczne
Leczenie
Przykłady przypadków
Biblioteka stron internetowych

Opis
Nazywamy to tutaj problemem natury religijnej, jednak zarówno religijne jak i duchowe wierzenia i praktyki mogą mieć wpływ na reakcję pacjenta na chorobę. Odnosi się to głównie do choroby nieuleczalnej, która intensyfikuje strach przed bólem fizycznym, nieznanym ryzykiem śmierci, niepewnością co do istnienia życia po śmierci i która stanowi zagrożenie dla integralności człowieka. Co więcej, zmiany religijne i duchowe często występują podczas nieuleczalnej choroby, związanej z uczuciem straty, alienacji, porzucenia, złości, cierpienia i zależności. Sprawy takie jak wybaczanie innym, odnajdywanie spokoju, omawianie śmierci, rozpaczy i planowanie pogrzebu, często odnoszą się do religii. Utrata nadziei i sensu życia widoczne u niektórych pacjentów, przejście od życia do śmierci są duchowe, a nie tylko psychologiczne, fizjologiczne czy społeczne. [1]

Religijność jest jedną z głównych strategii używanych do przezwyciężenia tych lęków, również razem z ćwiczeniem samokontroli i rozmawianiem o nich z przyjaciółmi i rodziną. Viney [2], w swoich badaniach na temat terapii, w której ludzie opowiadają o swoim życiu, wśród osób starszych, odkryła, że modlitwa była wyjątkowo pomocna dla umierających ludzi: „Rozmowa z Bogiem umożliwia ludziom nadanie sensu swojemu cierpieniu, stawienie czoła ryzyku, potwierdzenie swojej integralności i dostarcza większą pewność co do życia po śmierci." (s. 165)
(Zob. ICISH Research Streszczenie dot. religii i osób starszych)

Powiązane problemy kliniczne
Pielęgniarska nomenklatura diagnostyczna zaznacza, że niepokój duchowy (spiritual distress) może się wiązać z niemożnością praktykowania rytuałów religijnych i konfliktem pomiędzy religijnymi i duchowymi wierzeniami, a koniecznym leczeniem [3] (jak w przykładzie poniżej). Poważna choroba może mieć wpływ na wierzenia religijne, udział w religijnych rytuałach i przynależność do społeczności religijnej. Utrata lub kryzys wiary, złość na Boga, poczucie winy za „grzechy" i przerwa w praktyce religijnych obrzędów są częstym następstwem nieuleczalnej i zagrażającej życiu choroby.

Leczenie
W hospicjach uznano, że zajmowanie się osobami nieuleczalnie chorymi ma wymiar duchowy. Filozofia hospicjum i standardy akredytacji wymagają, by opieka medyczna zawierała w sobie także opiekę duchową. Duchowość jest potrzebna w momentach, gdy pacjenci zadają sobie pytanie: „dlaczego ja?", kiedy to terapeuci i opiekuni powinni wspierać i pomagać pacjentom w duchowym myśleniu. Millison [4] mówi, że „Osoba opiekująca się nieuleczalnie chorym pacjentem musi zdawać sobie sprawę z tego, jak ważna jest siła wiary duchowej, by pacjent poradził sobie ze świadomością umierania, i musi znać sposoby, by pomóc, osłabić lub powstrzymać zmagania duchowe pacjentów." Wielu nieuleczalnie chorych pacjentów powraca do wierzeń i praktyk religijnych z dzieciństwa, podczas gdy inni szukają nowych form duchowości. Leczenie często oznacza pracę lub konsultację z kimś, kto jest obeznany w sprawach religijnych. Tego typu pytania i wątpliwości dotyczą wielu osób poważnie chorych.

Podążanie za „Religijną i duchową historią" jest zazwyczaj bardzo ważną częścią tego typu pracy klinicznej. (Zob. lekcję o ocenie duchowości)

Przykłady przypadków
Hospitalizowana kobieta, mająca uraz kręgosłupa na skutek wypadku samochodowego, miała symptomy wskazujące na zaburzenie depresyjne i psychiatra, który z nią rozmawiał odkrył, że brakowało jej religijnych praktyk, które, zanim trafiła do szpitala, odgrywały ważną rolę w jej życiu. Polecił jej psychoterapię w celu odkrycia jej religijnych wierzeń, w świetle jej wypadku, i pomógł jej zdobyć kasetę z muzyką religijną. Członek jej wspólnoty religijnej złożył jej kilka wizyt, by okazać swoje wsparcie. Autorzy stwierdzili na koniec, że „Mimo że interwencje religijne nie zastąpią interwencji terapeutycznych, 'religijne recepty' są etycznie sprzyjające i mogą stanowić uzupełnienie dla bardziej tradycyjnych terapii." (s. 475) Waldfogel S, Wolpe PR. Using awareness of religious factors to enhance interventions in consultation-liaison psychiatry, Hosp Community Psychiatry 1993 May;44{5):473-7

Innym przypadkiem jest mężczyzna, który doświadczył "utraty Boga". Przeżył chorobę Hodgkina z przerzutem raka prostaty i poważną chorobą wieńcową. Jego opiekunowie zapewnili mu poczucie wspólnoty, dzięki której mógł odnowić swoją wiarę. Osoby zapewniające opiekę medyczną nie muszą same być religijne, aby pomóc pacjentom poradzić sobie z kryzysem duchowym. Umiejętności współczucia powinny być stosowane, by rozpoznać i odpowiednio zareagować na duchowe cierpienie. Uznanie uczucia złości lub poczucia winy, które są głównymi źródłami cierpienia, jest podstawą przystosowania się. Wystarczy po prostu być dla pacjentów i być otwartym na ich ból, co umożliwi im poradzenie sobie z kryzysem duchowym.
Penson RT, Yusuf RZ, Chabner BA, Lafrancesca JP, McElhinny M, Axelrad AS, Lynch TJ Jr. Losing God. Oncologist 2001;6(3):286-97

Biblioteka internetowa religii i duchowości
Biblioteka internetowa religii i duchowości zawiera artykuły o tematyce duchowej w świetle umierania, wywiady z Elizabeth Kubler-Ross i Stephen i Ondrea Levine.

    ZAGADNIENIE 9 WYMAGANE DO QUIZU Opieka duchowa
    Według autorów „Losing God", jakie czynniki osłabiają działanie duchowych aspektów opieki nad osobami chorymi na raka?
    a) mglisty język;
    b) brak zaufania;
    c) dogmat;
    d) wszystkie wymienione.
    Zapisz odpowiedź, aby później umieścić ją w quizie:


Źródła:
  1. Aldridge, D. (1993). Is there evidence for spiritual healing? Advances, 9(4}, 5-21.
  2. Viney, L (1993) Life stories: Personal construct therapy with the elderly. NY: Wiley.
  3. Kim MJ, McFarland G, McLane A (eds): Classification of Nursing Diagnoses: Proceedings of the Fifth National Conference. St. Louis, CV Mosby, 1984.
  4. MillisoR, M. (1988). "Spirituality and the caregiver: developing an underutilized facet of care," The American Journal of Hospice Care: 37-44.

Idź do góry

Poprzednia lekcja
Następna lekcja





...lub odwiedź nasze

Forum


Historia zmian
1.0 – 05 września 2014: Wersja pierwsza na tej stronie.